Good morning Vietnam!
“In 1972 was ik 17 jaar, en heb ik 1 jaar doorgebracht bij de boeddhistische monniken om niet in het leger te dienen …”! En vervolgens de heer My met een mooie glimlach te horen zeggen: “Ik heb enorm veel geleerd over zaken doen, I can sell God, I can sell anything1”.
Een fraaie humor van een man die op de nationale feestdag in Vietnam, op 2 september 1979 besloot aan boord gaan van een boot (de legendarisch trieste “boat people”) om zijn land te ontvluchten. Hij was toen 24 jaar oud.
Na 18 dagen op zee te hebben doorgebracht, werd de 10 meter lange boot met 42 personen aan boord gered door een bemanning op een olieplatform toen deze dreigde te zinken. De heer My die naar het kamp Pulau Bidong in Maleisië werd verbannen, het grootste vluchtelingenkamp in die tijd, met een inhumane bevolkingsdichtheid, één van de weinige gediplomeerden onder de emigranten, greep al na twee maanden zijn land te hebben verlaten de kans om naar Canada te gaan.
Bij aankomst in het land van bestemming moest hij Engels leren en onmiddellijk “kleine klusjes” vinden om geld te sturen naar zijn familie die hij achter had gelaten. Gedurende vier jaar heeft hij in een Vietnamees restaurant van één van zijn kennissen de afwas, de bediening en de schoonmaak gedaan, en maakte een gedeelte van zijn spaargeld over via “betrouwbare” circuits ondanks een commissie van 20%!). Op 28-jarige leeftijd begint hij helemaal opnieuw. Ook met zijn studie om het hart van zijn toekomstige vrouw te veroveren. Gedurende zeven jaar (!), werkt hij ‘s avonds in het restaurant en overdag studeert hij aan de universiteit om zijn baccalaureaat te halen en vervolgens een ingenieursdiploma en uiteindelijk een Ph.D. ( de hoogste universitaire graad) in chemie.
Hij wordt door alle grote ondernemingen gevraagd en begint voor IBM te werken en vervolgens voor Kodak waar hij kennis maakt met het drukkersvak en het reproduceren van afbeeldingen. Als ingenieuze ingenieur is hij bijzonder intelligent op de afdeling R&D en deponeert hij octrooien op het gebied van kleurstoffen. Hij is zo geniaal dat hij slechts zeven jaar na zijn universitaire opleiding Kodak verlaat om zijn eigen bedrijf in Canada op te richten waarin hij octrooien in verschillende disciplines uitvindt en deponeert waardoor hij comfortabel kan leven en zijn dromen kan realiseren.
“I always knew I would be back one day for building an industry, some hospital and school…” 2. Hij is bezig zijn droom te realiseren: hij is teruggekomen in 2004 om de MYLAN Group op te richten, een hightechindustrie in Travinh, midden in de Mekong-delta, naast het strand vanwaar hij 25 jaar geleden was gevlucht.
Vandaag heeft deze fascinerende ondernemer die zelf les geeft aan zijn ingenieurs en kaderpersoneel, en alle obstakels negeert (“ik transformeer de obstakels vaak in buitenkansen” herhaalt hij veelvuldig), meer dan 500 werknemers in dienst en bezit 60% van de nationale marktaandelen. Hij verkoopt zijn technologie aan Chinese drukkerijen en vermenigvuldigt het aantal “groene” initiatieven op zijn vakgebied, die vaak schrijnend ontbreken.
Deze onderneming die nog geen tien jaar bestaat, trekt inmiddels goed geïnformeerde beleggers aan en Jaccar, de holding van Jacques de Chateauvieux (belangrijkste aandeelhouder van BOURBON) heeft onlangs 12 miljard USD (30% van het kapitaal) geïnvesteerd om de heer My te helpen zijn constructie in zijn afgelegen provincie voort te zetten: een mondiaal leider die met de uitnemendheid van de grootste ondernemingen in de geïndustrialiseerde landen kan rivaliseren.
Meneer My, het was een grote eer u te hebben ontmoet. We zien uit naar uw beursgang in Hô Chi Minh (Saigon voor de oudere generatie), en zijn zeer verblijd in uw onderneming te investeren en te bewijzen dat “stockpicking” de toekomst is voor het beheer in deze landen die we nog steeds groeilanden noemen!
Didier LE MENESTREL
1 “Ik zou God kunnen verkopen, ik zou alles kunnen verkopen”
2 Research & Development
3 “Ik heb altijd geweten dat ik eens terug zou komen om een onderneming, een ziekenhuis of een school te bouwen”