De cijfers die APPLE afgelopen week publiceerde, waren alweer duizelingwekkend: een omzet van 51,5 miljard dollar op één kwartaal, 48 miljoen verkochte iPhones in dezelfde periode, een uniek margeniveau van 40% in de sector en bijna geen belastingen.

APPLE tart de concurrentiewetten … en die van de fiscaliteit. Dat blijkt duidelijk uit zijn beurstraject: een aandeelhouder die de voorbije 10 jaar zijn aandelen in portefeuille hield, zou een jaarlijks aandelenrendement (TSR) van 32% hebben behaald! Was dit dan de best mogelijke keuze die je als belegger kon maken? Niet helemaal. Wie PRICELINE in portefeuille had, kon zich gelukkig prijzen met een recordrendement van 54%.

Al kan je dit maar deels een verrassing noemen: iedereen weet dat de technologiesector het voorbije decennium het best uit de verf kwam op de beurs (met een gemiddelde TSR van 29%), zo blijkt uit het onderzoek van studiebureau Estin & Co over de rendementen per sector en per aandeel op de ontwikkelde markten. Niet verwonderlijk dus dat APPLE en PRICELINE – de twee beste leerlingen in de beste sector – een record-TSR laten optekenen.

Als we de rest van de ranking bekijken, dan zien we dat de technologiesector op de hielen wordt gezeten door biotechnologie (25%). En ook dat is geen verrassing. Op de derde plek, en dat is wel enigszins onverwacht, vinden we mode en textiel (19%). Onderaan het peloton bengelen de banken en verzekeraars. Hun rendement schreef je in de jaren 1990 nog met twee cijfers, maar in de periode 2005-2015 viel dat terug tot 1% voor de banken en 2% voor de verzekeraars.

Met een return van 29% voor de beste sector en een return van 1% voor de slechtste, is de sectorkeuze dus van doorslaggevend belang voor een activabeheerder. Al volstaat dat alleen niet. Zonder het dan nog te hebben over de intussen helemaal verdwenen internetsterren, doet de minst goede speler van de beste sector (YAHOO, bijna 0%) het duidelijk minder goed dan de beste in de slechtste sector (JP MORGAN, 9%)! Nog een geruststellende vaststelling voor een beheerder: het noodlot bestaat niet. Een waarde kan tot een sector behoren die het erg lastig heeft (luchtvaart bijvoorbeeld) en toch een uitzonderlijk fraaie TSR realiseren: EASYJET was de voorbije 10 jaar goed voor een jaarlijks beleggingsrendement van 21%.

Los van het duizelingwekkende effect – en, toegegeven, soms toch ook een gevoel van spijt – dat deze cijfers teweegbrengen, is het de vraag welke conclusies we hier voor toekomstige prestaties kunnen aan vastknopen?

Een eerste eenvoudige conclusie: de status van een sector verandert snel. De topsectoren van de afgelopen tien jaar zouden het komende decennium wel eens de rode lantaarn kunnen dragen – de oliesector of de zonet vermelde bankensector. Een tweede conclusie betreft de spelers uit ‘slechte sectoren’ (meer bepaald sectoren die het op de beurs niet bijster goed deden zoals de luchtvaart of de verzekeringssector). Voor een bedrijf uit die categorie kan alleen een totaal nieuwe strategie soelaas brengen. Zo lijkt EASYJET totaal niet op AIR France, en stemde PRUDENTIAL 8 jaar geleden al zijn businesslines af op de Aziatische groei, terwijl heel wat concurrenten zich vastklampten aan hun historische activiteiten. Zit je daarentegen in een ‘goede sector’ (gesteund door een sterke groei van de onderliggende businesslines), dan kan je zeker de rol van historische vernieuwer opnemen (hier komt APPLE opnieuw in beeld), maar dikwijls is de beste speler gewoonweg een ‘super concentrator’ die zijn business afstemt op nieuwe regio’s, de ‘pure player’ in plaats van een speler die een nieuw model creëert. AB INBEV of HERMES (beide winnaars in hun sector) hebben hun activiteit niet heruitgevonden, maar zijn elke dag weer grensverleggend binnen hun eigen sector.

Deze ranking wijst de activabeheerder op zijn twee belangrijkste doelstellingen: zoveel mogelijk inzetten op de beste sectoren van het moment, maar meer nog de juiste keuze maken afhankelijk van het feit of je in een positief of negatief momentum zit. En inzetten op bedrijven met een kwaliteitsvol management. Makkelijk, toch?

Didier Le Menestrel