Banksprookje!

“Er was eens in Bagdad een Kalief met zijn Ziener. Op een dag stond de de Ziener, bleek en trillend voor de Kalief:
– Vergeef mijn geschokte toestand, Licht van de Gelovigen, maar voor het Paleis heb ik mij aan een vrouw gestoten. Ik draaide me om en deze vrouw met haar bleke huidskleur, haar zwart en om haar nek een rode sjaal was de Dood. Toen ze me zag gaf ze mij een teken. Omdat de dood me hier zoekt, vraag ik u, Heer toestemming om te vluchten van hier en mij te verbergen in Samarkand. Als ik spoed maak ben ik er nog deze avond.
Waarop hij galopperend op zijn paard zich in een stofwolk aan het zicht onttrok, richting Samarkand. Ook de Kalief verliet zijn Paleis en ontmoette de Dood. En hij vroeg hem:
– Waarom hebt u mijn jonge en gezonde Ziener de stuipen op het lijf gejaagd?
Waarop de Dood antwoordde:
– Ik wilde hem niet opschrikken, maar toen ik hem in Bagdad zag, heb ik verrast gereageerd, omdat ik hem deze avond in Samarkand verwachtte.” (1)

Het onafwendbare lot waar in dit Arabisch sprookje sprake van is en de bezorgdheid in de banksector liggen dicht bij elkaar.

Na de overdreven publicaties over “giftige” activa en een intensief hefboomeffect, hebben wij in 2009 en 2010 de comeback van de klassieke financiële regels in de sector geapplaudisseerd.

In de verwachting aan deze regels te beantwoorden en aangemoedigd door de regelgeving van het verdrag Bazel 3, hebben de meeste banken zonder enige twijfel staatsschulden gecumuleerd, en vluchtten om zich tegen het risico te dekken…

Deze verschuiving naar staatsobligaties in de eurozone bleek de overeenkomst te zijn met de vlucht naar Samarkand: alle Europese banken zitten vandaag behoorlijk in de maag met deze theoretisch “risicovrije” activa. De waardering van deze staatsschulden wordt plotseling in twijfel getrokken door de markt, een verschijnsel dat in toenemende mate mate geconstateerd werd bij de bekende CDS(2) (gewone verzekeringen tegen wanbetaling) waaruit de extreme (overdreven) bezorgdheid van beleggers blijkt. De CDS Frankrijk is vandaag twee keer zo duur als de CDS DANONE! Zonder de soliditeit van het voedingsmiddelenconcern in twijfel te trekken, kunnen we ons de vraag stellen: is dit wel redelijk? In dezelfde thematiek is de CDS in Italië twee keer zo duur als Colombia: slapen we twee keer beter wanneer we ons geld aan Colombianen lenen dan aan Italianen?

In het sprookje van de Dood is er een slachtoffer: de Ziener… In onze bankwereld is dat DEXIA: laten we hopen dat het daarbij blijft. Maar omdat bezweringen niet afdoende zijn, herinneren wij onze politici dat voortaan het Europese schulden en bankschulden nauw met elkaar zijn verbonden. In tegenstelling tot de “subprime” crisis die door de banken “gecreëerd” werd, is de actuele crisis vooral een crisis van overheden die teveel uitgeven!

De Europese banken die zowel de daders als de slachtoffers zijn, moeten “opgesloten worden in het Paleis”,wat betekent dat ze voorzien moeten worden van liquiditeiten en zo nodig geherkapitaliseerd worden. Wanneer we ophouden met het op de lange baan schuiven en reglementaire aanpassingen door te voeren ten gunste van cyclische bewegingen, komt er een einde komt aan de escapade en kunnen banken en Europese staatsleningen gered worden

Het prijskaartje aan de reddingsoperatie zal hoog zijn en een duurzame impact hebben op groei maar heilzaam zijn voor de globale economie, in het bijzonder voor de ondernemingen waar onze voorkeur naar uitgaat.

Didier LE MENESTREL
In samenwerking met Marc CRAQUELIN

(1) Sprookje van Farid Al-Dîn Attar, Perzische dichter aan het begin van de XIIIe eeuw
(2) OTC-instrument gecreëerd in 1994