You Bet!
De weddenschappen op longbets.org – een in 1996 door Jeff Bezos, de baas van Amazon, opgerichte website – hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat ze voor de lange termijn worden aangegaan (minimaal twee jaar) en over belangrijke maatschappelijke onderwerpen gaan. Er staan heel wat voorstellen op die soms wat vergezocht lijken, zoals “voor 2030 zijn er passagiersvliegtuigen zonder piloot”, voor 2018 is de euro geen betaalmiddel meer in Frankrijk, Italië en Duitsland” of “in 2150 is er ten minste nog één mens in leven die in of voor 2000 is geboren”. Als de weddenschap uitkomt op de vervaldatum, wordt het verschuldigde bedrag – minimaal 200 dollar, maar er is geen maximum – uitbetaald aan een goed doel dat door de winnaar wordt gekozen.
In 2007 is Warren Buffett voor 500.000 dollar een weddenschap aangegaan, de 362e van de website: “Over een periode van 10 jaar die op 1 januari 2008 begint en op 31 december 2017 eindigt, presteert de S&P500 beter dan een portefeuille van hedgefondsen. Het rendement wordt gemeten na aftrek van alle kosten en uitgaven.”
Ted Seides, beheerder van een dakfonds, is deze weddenschap vol vertrouwen aangegaan. Dat had hij beter niet kunnen doen: na negen jaar bedraagt het rendement van de S&P500 gedurende de periode 85,4%, op jaarbasis 7,1%. De hedgefondsen deden het met een gemiddeld jaarrendement van 2,2% (!) een stuk slechter. Alleen als zich voor het einde van het jaar een krach van historische omvang voordoet, zou Warren Buffett nog het onderspit kunnen delven.
In februari liet Buffet in zijn jaarlijkse brief aan de beleggers van Berkshire Hathaway alvast weten gewonnen te hebben, op de toon van iemand die in de marktwerking en het Amerikaanse model gelooft en constateert dat deze de genieën van de hedgefondssector hebben verslagen.
Niettemin ging zijn weddenschap voor hem op de slechtst mogelijke manier van start: na een jaar had de belangrijkste Amerikaanse aandelenindex ten gevolge van de crisis in 2008 37% verloren. Maar de spectaculaire Bull market die daarna van start ging liet de hedgefondsbeheerders kansloos.
Hij is zijn weddenschap aangegaan op basis van gezond verstand, zoals we dat van hem gewend zijn. Hij weet dat de S&P500 over een langere periode gemiddeld bijna 7% per jaar stijgt1. Ook weet hij dat hedgefondsen herhaaldelijk beloftes van performancebescherming doen (het hedgefonds van Ted Seides, dat hij sindsdien heeft verlaten en dat de weddenschap heeft overgenomen, heet Protégé Partners) en dit als voorwendsel gebruiken om hoge kosten bij de belegger in rekening te brengen.
Het orakel van Omaha2 plaatst risico weer op de voorgrond als belangrijkste driver van performance tegenover een sector die doet geloven dat je beter systematisch een klein deel kan verliezen, dan het risico aanvaarden om op korte termijn te verliezen om op lange termijn winst te maken.
Met zijn ingenieuze initiatief dat veel media-aandacht heeft gegenereerd, benadrukt Buffet een principe dat wij niet vaak genoeg kunnen herhalen: de tijd is de beste vriend van elke belegger. Hij toont ook aan dat de verstandige belegger, ook bij eventuele tegenwind, vooruit blijft kijken. Er steken soms zware stormen op, die altijd weer voorbij trekken.
Wij zouden zelfs een overtuiging “van eigen maaksel” aan die van Warren Buffett willen toevoegen: over een langere periode creëert actief beheer meer waarde dan passief beheer. Deze stelling is des te pertinenter als we de economische stimulus van de centrale banken van de afgelopen jaren buiten beschouwing laten.
Didier Le Menestrel
Met de hulp van Marc Craquelin